8 augustus 2017
Langs de Maalderijstraat is er vooraan rechts een doodlopend zijstraatje dat ooit werd aangelegd om de toegang te verzekeren tot de firma VAM. Na bijkomende bebouwing rezen er moeilijkheden, die gelukkig werden bezworen nadat in de gemeenteraadszitting van 24 januari 1972 werd besloten alle rechten van de firma VAM af te kopen mits een eenmalige betaling van 50 000 frank.
De huidige straat maakte ooit deel uit van een groter perceel begrensd door de Kasteelstraat en de Bosstraat (nu Maalderijstraat). In 1690 droeg het perceel het toponiem Dancquaertsstede, vermoedelijk naar de naam van een vroegere bewoner. Het perceel was toen onbebouwd en zou het nog een paar eeuwen onveranderd blijven. Zelfs in 1930 was er nog geen enkele woning te bespeuren tussen het huis van Joseph De Smedt (de suisse) langs de Kasteelstraat en dat van Trotters Denis langs de toenmalige Bosstraat.
Ter plaatse van de huidige bebouwing, langs het straatje, was het tot het voorjaar van 1934 een gewone weide die echter vaak in het nieuws kwam. Daar stond immers sedert circa 1870 de wip van de schuttersgilde Vlaanderen den Leeuw. De vereniging was vroeger actief nabij de huidige Groenlaan onder de naam Sint-Sebastiaansgilde. Daar moest het terrein worden prijsgegeven voor de bouw van het eerste gasthuis. Door de familie Bosteels werd toen een ander terrein ter beschikking van de gilde gesteld, waardoor men de traditie kon getrouw blijven.
Behoorden de aangeslotenen bij de gilde nog min of meer tot de elite van het dorp, toch waren vele anderen eveneens geïnteresseerd in het verloop van iedere schieting. Bij mooi zomerweer kon men de prestaties van de mededingers moeiteloos volgen vanuit de grachtkant langs de Maalderijstraat. Waar nu het straatje begint was het daarvoor de meest geliefde plaats, zonder veel risico een pijl op het hoofd te krijgen.
Aan de eigenlijke wip en het bijhorend schuilhokje werden laatst de beste zorgen besteed door Joseph De Smedt, die einde 1933 – waarschijnlijk met nog meer verslagenheid dan de andere leden – moest vernemen dat de eigenaars hadden besloten de wipweide of het schuttershof een andere bestemming te geven. In het voorjaar van 1934 moest de weide worden ontruimd. Men stelde weliswaar een ander terrein (langs de toenmalige Winkelstraat) ter beschikking, maar ergens was de veer gebroken. Eenmaal de wip verplaatst, wonnen sport en vermaak het geleidelijk van traditie. Nadien zouden oorlogsomstandigheden en vervolgens andere vormen van goedkoop amusement de doodsteek betekenen voor de schuttersgilde die in 1952 definitief ter ziele ging. Is het verwonderlijk dat ouderen onder ons nog bij voorkeur terugdenken aan de periode dat de wip achter de tuin van de suisse stond opgesteld of nagenoeg achteraan in het huidige straatje?